24.11.12

...a kiedy nie jest różowo.

Tacierzyństwo daje niewypowiedzianą masę radości. Nie można temu w żaden sposób zaprzeczyć. Ale  udawanie, że zawsze jest słodko i różowo (nawet jeśli w przypadku syna ten kolor nie wydaje się najszczęśliwszym przykładem) nie zakończy się niczym dobrym. Czasem nie ma innego wyjścia jak przełknąć "pigułkę z kaktusa" i przygotować się na to, że każda następna, będzie miała prawdopodobnie jeszcze większe kolce.

Za każdym razem, kiedy odwiedzamy dziadków, lub dziadkowie odwiedzają nas, Młody przypomina sobie, że istnieje inny sposób spędzania przedpołudnia niż ten, który już do perfekcji opanował z tatą. Zgodnie z prawem popytu i podaży to, czego w życiu jest mało, staje się zdecydowanie atrakcyjniejsze.  Kiedy już zacząłem powoli oswajać się z myślą, że jeszcze długo Młody będzie wołał Ukochaną w każdej sytuacji kryzysowej (a jeśli nie będzie kryzysowa, to łatwo ją zupgrade'uje) zaczęly się małe eskalacje.
Bunt dwulatka, "nie" do wszystkiego, mama jest przytulna, wychodzą piątki, boli gardło...

Najpierw więc zaczyna się prosto: nie przytulaj tato, mama przytuli.
Potem trochę ostrzej, kiedy na kolanach Ukochanej wymsknie się: nie lubię taty, mamę lubię.

Potem oczywiście nagle okaże się, że tata jest całkiem miękki i można właściwie na nim zasnąć od czasu do czasu, a w nocy pochodzić po głowie (oczywiście we śnie).

Ale kiedy wraca mama...znowu. "Nie lubię tatusia", "tatuś nie zrobi kolacji" i każde pozytywne podpuszczenie Młodego przez Ukochaną zostaje uzupełnione przez niego o "nie" i powtórzone głośno.

Tata - było nie było facet - nie może pokazać, że łzy cisną się do oczu, więc wychodzi pozmywać naczynia, czy udaje zapracowanego przy komputerze. Ale wtedy nagle dziecko osiąga temperaturę 39 z kreskami i ktoś musi pobiec do apteki. A ponieważ jednak słowa Młodego ciągle siedzą w głowie i rozpraszają, to potem tata musiał przybiec do domu po portfel i jeszcze raz popędzić po medykamenty...

Ostatnio tydzień spędziliśmyw domu we trójkę. Choć częściej było to 2+1 i nolens volens musiałem się pogodzić z byciem "1". Miało to swoje plusy - nie ukrywam - ale Młody rozbestwia się coraz bardziej i coraz trudniej nad nim zapanować. Najpierw wołą Ukochaną, potem jest najsłodszym plasterkiem na każdą ranę, a potem znowu coś się zmienia i słyszy się: Mamo weź mnie, po co mi taki ojciec...

cisza na sali


Ukochana patrzy na mnie z niemym zdumieniem
Ja - nie jestem w stanie oddychać - bo trudno taką deklarację zignorować.
Młody - nie pomny wrażenia, jakie wywołał gramoli się dalej w okolice Ukochanej i mówi:

Masz karę Brzoskwinko. Musimy porozmawiać Brzoskwinko...

Brzoskwinko?!?!

Po chwili przypominam sobie, że oglądaliśmy epokę lodowcową, w której podobna sytuacja miała miejsce... To tylko bajka. To tylko bajka...


W bajce mała mamucica pogniewała się na ojca, a on w tym momencie zniknął z jej życia (na szczęście nie na zawsze), ale lekcja była prosta - uważaj co sobie życzysz, bo się może spełnić. I postaraj się nie żegnać z nikim w gniewie.

W ciągu dnia wielokrotnie muszę się zmierzyć z tym, że Młody tęskni za Ukochaną, ale zawsze staram się by wiedział, że go kocham, zanim wyjdę z domu. W tym tygodniu było jednak bardzo ciężko...

6 komentarzy:

  1. Mój Maluch jeszcze nie mówi, ale pewnie też mnie to czeka.

    OdpowiedzUsuń
  2. Myślę że to standard w każdym przypadku. U naszego dwulatka obecnie etap "nie kocham cie mamusiu" i "nie kocham cie tatusiu" oraz "idę mieszkać do dziadków" ;)
    Głowa do góry, przyjdą lepsze dni.

    OdpowiedzUsuń
  3. Gdybyś miał córeczkę, była by twoja na wyłączność, a podobne rozterki przeżywałaby twoja małżonka :)

    OdpowiedzUsuń
  4. wszystko prawda... ale ciężko jest.
    Dzięki

    OdpowiedzUsuń
  5. Moj maz jest w tej samej sytuacji. Synek jest za maly na takie wyznania, ale mama jest na wszystkie bolaczki. :-)

    OdpowiedzUsuń